huis en tuin 2009

Januari 2009
Eindelijk vroor het weer eens. De kerstkaarten in 2009 zullen vast een bevroren Amstel te zien geven. Voor nu een paar sfeerplaatjes. De gehate meerkoeten waren fotogeniek en zorgden weer voor lachwekkende taferelen.
Massa's van die beesten liepen aan de overkant langs een boot te waggelen, de stroom hield niet op. Totdat wij oud brood op het ijs gooiden natuurlijk. Toen kwamen ze al glibberend en glijdend onze kant op.
Als je dan denk dat ze liever water hebben, kom je bedrogen uit. Of het is natuurlijk omdat ze overal wel water kunnen krijgen, maar niet overal brood met olijfolie.

Ik vond het doodeng om op het ijs te gaan staan. Er was ook niet veel ruimte om heen en weer te schaatsen. Of wel natuurlijk, maar dat durfde ik niet. Wel genoeg geprobeerd om te merken dat ik het na een uurtje (en zonder angst) wel weer onder de knieën zou krijgen.
Dan nog een foto die ik nooit heb gemaakt: onze boot vanaf de Utrechtse brug. Het lijkt misschien wel dat er een vaargeul is, en die was er ook, maar is inmiddels bevroren. Ach hoe mooi is de winter toch met al dat strijklicht en die vroeg ondergaande zonnen! (Met heel veel dank aan de fotograaf, zwager P.)

april 2009 Mooi weer, dus het is weer klussen geblazen! Het probleem is altijd: hoe komen we bij de bovenverdieping? Uiteindelijk toch maar de oude steiger in ere hersteld om bij het erkertje aan de Amstelkant te kunnen komen. Die zag er triest uit. Als eerste kwam de hele verrotte onderkant eraf. Na nog weer een dag klussen en ellende tegenkomen, namen we een rigoreus besluit: wég met die erker. Het spijt me niet eens. Het was wel een schattig uitbouwseltje, maar onverantwoord verrot. Nu hebben we dus een redelijk groot raam op het kantoor. Veel meer licht en dat is nooit weg! Ook veel meer gapende gezichten van voorbijvarende bootjes, zeker in dit seizoen.

De lente is zichtbaar in de tuin. Afgelopen najaar heb ik voor het eerst een hoop bollen in de grond gestopt. Op de verpakking staat altijd dat je een bepaalde afstand moet houden tussen de bollen. Dat ga ik dus nooit meer doen. Ik graaf gewoon een kuil en dump daar een portie bollen in. Ik hoop dan een mooie trosjes narcissen of tulpen te krijgen. Ik ben overigens al lang vreselijk blij deze bollen tot bloemen te hebben zien worden. Vandaag (27 april) hoorden we een eend in paniek. En ja hoor, de eerste kuikentjes van het jaar, terwijl de katten likkebaardend toekeken!

3 april 2009
Eindelijk was het weer eens mooi weer. De buren waren al eerder begonnen om de treurwilg aan hun kant van de tuin te snoeien. Nu was mijn kant van de tuin aan de beurt.
Altijd spannend, je weet maar nooit hoe de takken gaan vallen. Gelukkig vielen ze allemaal keurig tussen de wal en het schip!
Buurjongen J. was met motorzaag en tuigje in de grote ladder geklommen en had de tak deels doorgezaagd. Nu is J. geen kinderachtig type, maar na die eerste tak werd hij toch wat wit rond de neus en wilde wel even graag de ladderaf.
Bij de volgende tak zag ik waarom: eerst hoor je zacht gekraak, dan hard gekraak en dan begint de boom gigantisch te schudden en al die tijd zit die arme J. zich maar krampachtig vast te klampen aan die schuddende boom.
En daarna begint natuurlijk het opruimen van de takken. Die kreeg je vanaf de wal maar niet zomaar op de kant getrokken, dus Joest springt kordaat met motorzaag en al de plomp in!

		Augustus 2009 In het park van Insel Hombroich kwamen we veel planten tegen die ook bij mij in de tuin staan. Een van die planten was de 'vlinderplant', zoals ik hem dan maar noem. Voor mij was het onkruid. Iemand vroeg me onlangs wat 'onkruid' nu eigenlijk was. Ik antwoordde dat dat planten waren die ik niet zelf geplant had, die geen bloemen kregen en die ik niet mooi vond. Deze plant staat achter mijn margrieten, ik vind hem niet bijzonder mooi, hij bloeit wel, maar de bloemen zijn ook maar zo-zo. Gelukkig heb ik nooit de tijd of de energie om mijn hele tuin onder controle te houden. Daardoor kwam ik er achter dat deze struik zeer geliefd is bij vlinders. Tja, en daarmee is het uiteraard geen onkruid meer.
		Hier nog een voorbeeld van onkruid dat we in Hombroich tegenkwamen. Als je goed kijkt zie je dat de bloemetjes iets weg hebben van de hortensia's die daar zo uitbundig bloeiden. Deze plant is opgegroeid midden tussen mijn houtopslag. Zo ook de struik/plant ernaast. Die heeft bladeren waar mijn hand vijf keer inpast. Het mag geen hoge boom worden, maar het is een verschrikkelijk mooi blad! En dat maakt het dubbel wrang dat de gemeente hier de hele boel wil reguleren: boten weg, de Amstel is voor iedereen, iedereen moet hier kunnen recreëren. Welnu, dat doet iedereen. Er is een picknickplek, er is een geitenwei, er zijn wandelpaden door het oeverbos.
In al de bijna 20 jaar dat ik hier woon, heb ik zoveel planten, vogels, kruipende engerds zien opkomen. Ik neem zelfs de credits voor de overkant: een gebied dat tegenwoordig door de gemeente platgemaaid wordt waardoor er uitbundig vogelleven ontstaat. Bij die ene grote boom kunnen ze nooit maaien, daar is het te diep. Toen ik hier kwam wonen was het overal te diep. Door jarenlang tuinafval uit te rijden hebben wij het tot het vogelparadijs kunnen maken dat het nu is. En dat geldt voor al die 700 of 800 meter waar woonboten liggen. De bewoners zijn altijd zo respectvol omgegaan met de natuur dat het hier een waar paradijs is, in welk jaargetijde je ook komt. Als je toch eens de moeite nam om de plantenvariëteit in de zomer, of de veelheid aan paddenstoelen in de herfst te bekijken, je zou je in een buitenland wanen! Hadden we het maar niet gedaan. De gemeente is zich pas met dit gebied gaan bemoeien toen er tijdens een storm bomen op de weg kwamen te liggen. Als doorgaansroute voor de politie is zulks niet wenselijk. Maar nu hebben ze het dan ook ontdekt! Voorbij de laatste boot, zo'n 6 boten verder, heb je tot Ouderkerk a/d Amstel, behoudens rietkragen, vrij zicht op de rivier. Aan de andere kant van de Amstel heb je datzelfde zicht al vanaf de Utrechtsebrug. Toch menen ambtenaren en projectontwikkelaars dat het beter is om deze unieke biotoop om te vormen tot een rietkraag met vrij zicht op de Amstel. En waarom? Enerzijds uit menslievende overwegingen: de Amstel is er voor iedereen (behalve dan voor de bewoners natuurlijk), anderzijds om de 'versloddering' tegen te gaan. Zelfs de natuur moet in een keurslijf, anders is het versloddering. Ik word hier zo in- en intriest van.