Een vaartochtje met Wilma en tante Truus. Ze moeten in alle vroegte zijn opgestaan want ze waren voor 10 uur al op het Amstelstation. Helemaal klaar om verwend te worden. Of dat gelukt is??? Ze hebben er zelf in ieder geval wel een hoop aan moeten doen.
We hadden een doel: we moesten in ieder geval in de buurt van het Museumplein komen om naar de museumwinkel te gaan waar Wilma een cadeautje voor Ria wilde scoren. Het werd een vouwvaas. Zelf vond ik hem erg leuk, zou ik graag krijgen.
Hans had met Wilma afgesproken ons in de Jordaan te droppen. Eigenlijk liepen we daar als katjes in een vreemd pakhuis. Erg druk, een vette rij bij het Anne Frankhuis, overal nog veel koninginnedagafval. Dan maar ergens een broodje eten. Inmiddels belde Hans dat de motor het niet meer deed, waarschijnlijk een verkeerde mengsmering. Al half besloten de tram terug te nemen, toen Hans 'm toch weer aan de praat had gekregen. We waagden het er maar op: samen uit, samen thuis.
Eenmaal weer buiten leek de wind te zijn afgenomen. Wilma had het in ieder geval niet meer zo koud en toen op de boot de Freixenet geopend werd, leek een beginnend griepje overwonnen (voor eventjes dan toch).
terwijl Hans een vaarvignet koopt.
Hans helemaal alleen bij een rondvaartboot
na ons te hebben afgezet
na ons te hebben afgezet
Wilma voelt zich eindelijk wat lekkerder:
santé!
santé!
Nu ben ik geen goeie fotograaf, maar al was ik dat wel, dan nog zouden er geen vette-lol-foto's genomen zijn. Maar ik denk/hoop dat we ons toch op onze eigen manier goed geamuseerd hebben. En geamuseerd is niet een goed woord. We hebben dingen gedeeld, ik ben dichter bij tante Truus gekomen en ik vond het waardevol om háár visie op een paar 'familiezaken' te horen. En natuurlijk was alles doordrongen van het feit dat beiden nog geen jaar geleden hun man verloren hebben. Het is goed om daarover te praten. Toen we langs het Amstelhotel voeren, zei ik daar nooit geweest te zijn. Tante Truus heeft daar ooit met ome Ed gegeten. Ze wilde niet snobistisch overkomen dus er zijn niet veel mensen die daarvan wisten. Goed voor tante Truus om die herinneringen te hebben!
Ik vond het een waardevolle dag. En als ik me tevoren had gerealiseerd dat tante Truus al 71 is (dat zie je er niet aan af), had ik waarschijnlijk toch een trapje aan boord gelegd. Maar dan had ik natuurlijk wel moeten missen hoe zij op een gegeven moment de wal op klauterde en van Wilma nog even een kontduwtje kreeg!
6 mei 2009
Afgelopen maandag zijn we naar Live-in-the-living geweest. Wat is dat? Op hun site staat:
* akoestische popconcerten in de huiskamers van de mensen, sinds oktober 2002
* elke aflevering drie artiesten, van landelijk bekend tot aanstormend talent
* sfeervol, intiem, persoonlijk, soms hilarisch en altijd intens
* het publiek zit heel dicht bij de artiest (als in een Spaanse flamenco-tablao)
Eigenlijk ben ik geen muziekmens, maar het akoestische trok me aan. Het was heel erg leuk! Er waren drie 'groepjes' die alledrie drie nummers achter elkaar zouden spelen, dan een pauze, en dan verder.
Het eerste groepje was een band van drie musici uit Nieuw Zeeland. Heel verrassend. Als je op YouTube zoekt naar Connan Mockasin en dan In Transit, hoor je wat wij hoorden die avond, onversterkt dus. Ook Sneaky dogfriend is een aanrader. Zo'n mooie jongen ook, een androgyn type, met een ondefinieerbare glimlach. Hij vond die avond zoals hij zei 'weird', hij had nog nooit zoiets meegemaakt en hij was er wég van.
Het speelde zich allemaal af op een knots van een drieverdiepingenhuis aan de Ceintuurbaan; het publiek zat in de kamer aan de straatkant, de binnenkamer was het podium en de achterkamer was de 'achter de coulissen' en foyer tijdens de pauze.
Het tweede optreden was van een schat van een jongen. Hij was geen solist, dacht dat dit optreden een week later zou zijn en was dus niet voorbereid. Een van de medeorganisatoren kwam hem af en toe te hulp en dat gaf verrassend spontane resultaten. Los daarvan vrij traditioneel: iemand met een akoestische gitaar zingt een liedje. Maar degene die hem te hulp schoot, daagde hem uit en gebruikte daartoe alle binnen handbereik zijnde instrumenten.
Het derde groepje, AwkwardI, was weer heel iets anders. Eigenlijk voor mij het smaakvolste hapje. Verschillende instrumenten, geen percussie, een keyboard/piano-iets, gitaar/ukelele/autoharp en cello. Maar vooral was ik onder de indruk van de stem van de zanger, wat een heerlijk geluid.
8 mei 2009
Jaarlijkse controle van de katten. Arme Edje moest blijven. Hij heeft zo'n slecht gebit. Nu zijn er weer drie kiezen getrokken. Ach, ach, nog helemaal groggy van de narcose toen hij thuiskwam, wankelend door de kamer. Maar de volgende dag had hij toch al wel een muisje gevangen. Komt goed.
10 mei 2009
Moederdag. We waren er samen met T en P. Ik hoopte dat ze nog aan de maaltijd zaten, kan mama lekker pronken met haar bezoek. Dat lukte, alleen was papa er niet, die had zijn maaltijd (alleen een toetje) boven willen nuttigen. Toen hij de deksel oplichtte van de hoofdmaaltijd snapte ik het ook wel, drie klodders: wit, groen en bruin. Maar het soepje had hij niet hoeven laten staan.
Het was onverwacht gezellig. Papa was niet meer zo verbitterd, had weer commentaar op wat hij had gelezen/gezien, haalde met een glimlach herinneringen op en leek weer greep op zijn leven te hebben. Mama zag er goed en blij uit. Ze wilde ons zo graag iets aanbieden, maar het was nog echt te vroeg voor een wijntje. Van W had mama een blauw bloeiende hortensia gekregen. Papa wist dat daar in de oorlog een liedje over bestond. Mama begon het meteen te zingen, eerst nog zoekend naar de woorden, maar al zingend kwamen die vanzelf naar boven. Wat een tekst! LOL.
De tekst kun je vinden op:
http://members.quicknet.nl/molenweid/Liedjes%20&%20Versjes.htm#HORTENSIA_
Hieruit:
't Is morgen Holliday,
want morgen is het Donderdag,
dan eten we haché.
Daarna zijn we naar Ermelo gegaan, waar T en P een ex-patrouilleboot wilden bezichtigen. Leuke, stevige boot. En natuurlijk een gratis tochtje over het randmeer. Je komt nog eens ergens als je een boot wilt kopen!
Een gezellig dag!