| |
Het boek is gebaseerd op een waargebeurd drama. Ergens in Kansas leeft de welgestelde familie Clutters op een farm. Twee dochters zijn het huis uit, de 16-jarige Nancy en de 15-jarige Kenyon wonen nog thuis. Moeder heeft wat last van haar zenuwen maar verder is het een ideaal gezin, lieve kinderen, een rechtvaardige vader. Helaas lees je hun allerlaatste dag op aarde want die nacht zullen ze allemaal vermoord worden.
Het boek beschrijft de moord, stukken uit het leven van de daders vóór de moord, het onderzoek naar de mogelijke daders en ten slotte het proces en de executie.
Het begin las lekker weg. Behalve dan dat je leest over levens waarvan je weet dat ze erg snel afgelopen zullen zijn. Daarna vond ik het dan ook even niet meer leuk lezen.
Toen kwam de onderzoeksperiode door de mensen van KBI. Dat begon weer te boeien, vooral eigenlijk door de manier van vertellen. Een schijnbaar alwetende verteller gaat naadloos over in de indirecte rede. Erg vernuftig toegepast. Noodzakelijk ook. Omdat er zo veel mensen verhoord worden, krijg je een inkijkje in veel levens en vooral ook in kleine gemeenschappen in de VS in de jaren zestig.
Daarna volgen de gevangenschap en het proces. Dat vond ik een taai deel om te lezen. De uitkomst staat bij voorbaat vast. Ik nam het mezelf wel kwalijk dat ik niet meteen in de gaten had dat met de zes doden van de vier kogels uit het begin snapte dat met die laatste twee de beide moordenaars bedoeld werden.
Doordat ik het laatste deel moeizaam moest doorploeteren, is mijn eindoordeel niet positief. Vooral ook omdat het boek nogal oud is. Als het in déze tijd zou spelen, zouden al die juridische spelletjes waarschijnlijk een mooie tegenhanger vormen voor al die Amerikaanse misdaadseries die ik graag mag zien. Als deze series op waarheid berusten, is de M´Naughten Rule (recognises no form of insanity provided the defendant has the capacity to discriminate between right and wrong) inmiddels vervangen door de Durham Rule (an accused is not criminally responsable if his unlawful act is the product of mental disease or mental defect).
|
|
Pinguin Classics 2000,
eerste druk
Random House 1966
336 pp.
|
|
Dat hele stuk over wat de staatspsychiater en de wetenschappelijke psychiater zouden zeggen, vond ik dan ook bijna niet om door te komen. Behalve waar gezegd wordt dat Kenyon zijn vaders doodsadem hoorde. Dat geluid kwam eerder ter sprake bij Perry. Dat was even een moment dat ik echt geraakt werd. Verder eigenlijk nauwelijks.
Na het voorspelbare vonnis duurt het nog even voordat dat voltrokken wordt: de moorden werden gepleegd op 15 november 1959. De plegers worden opgehangen op 14 april 1965. Ook dat laatste stuk waar Dick en Perry wachten op hun dood, raakte me vreemd genoeg niet.
Ik vroeg me af waar Truman Capote zélf staat/stond ten opzichte van de doodstraf. Ik heb het gevoel dat hij het dichtst bij Alvin Dewey staat. De enige KBI-agent in wiens persoonlijke leven je een inkijkje krijgt. Dewey is vóór de doodstraf, maar heeft bij Perry zo zijn twijfels. Capote zou daarmee een aanhanger van de Durham Rule zijn.
Wat ik Capote kwalijk neem is zijn voorbeeld tussen haakjes bij de beschrijving van de lijsten die bijgehouden worden over terdoodveroordeelden. Die worden onder andere bijgehouden op ras. En de blanken zijn dan in de meerderheid! Het boek is verschenen in 1966. No way dat er meer blanken dan zwarten in Death Row zaten. Waar hij op andere momenten exact en feitelijk is, geeft hij hier een voorbeeld! Die lijsten heeft hij beslist in kunnen zien, waarom de werkelijke aantallen niet vermeld dan?
december 2009
|
|
