Tess Gerritsen - De Mefisto Club |
||||||
Een paar jaar geleden werd ik gebeld door de ECI. Ik was daar ooit lid van geweest en ze vroegen me opnieuw lid te worden. Ik legde uit dat er voor mij niet veel in hun assortiment zat, vooral ook omdat het geen Engelstalige boeken bevatte. Maar dat was juist nu wel het geval. En ach, ik had een gruwelijk goeie bui en werd dus weer lid. De Mefisto club dus. Spannend was het zeker, ik wilde steeds maar verder lezen. Wie de moordenaar is die zijn slachtoffers op steeds gruwelijker wijze vermoordt, weet je vrijwel meteen. Maar natuurlijk niet helemaal zeker. De gasten van het etentje vormen een bijzondere club met wat duistere kantjes, de Mefisto club. Ze zijn graag betrokken bij de zaak. Ze herkennen allerlei tekens die de moordenaar achterlaat. De moordenaar gaat zeer doordacht te werk en gebruikt materialen die niet makkelijk te krijgen zijn. Zo tekent hij symbolen met een soort krijt dat alleen op Cyprus te krijgen is. De moordenaar lijkt het op de Mefisto club voorzien te hebben, want Joyce O'Donnell is het volgende slachtoffer. Het wordt de clubleden teveel en ze trekken zich terug in een afgelegen huis. Hier wanen zij zichzelf veilig voor de moordenaar, die de duivel in eigen persoon lijkt te zijn. Hij weet steeds huizen binnen te dringen zonder daarbij sporen achter te laten. Wie is deze persoon en is hij wel menselijk? De leden van de Mefisto club staan op het punt om erachter te komen. Want zelfs in het zwaarbewaakte huis zijn ze niet veilig. |
The House of Books, 2007
|
Dit boek is waanzinnig spannend. Je weet al vrij snel wie de moordenaar is, je weet alleen niet wat zijn motieven zijn en wie de volgende wordt. En uiteindelijk blijkt het beeld van de moordenaar ook nog eens anders in elkaar te zitten. Het boek volgt veel verschillende verhaallijnen. Want tussen de gebeurtenissen met de moorden door volgen we ook nog het verhaal van de nicht van de moordenaar. Zij reist door Europa en verstopt zich voor haar neef. Ze is doodsbang en weet steeds net op tijd te ontkomen. Zij is dan ook de uiteindelijke schakel om de moordzaak op te lossen. Ik had nog niet eerder een boek van Tess Gerritsen gelezen, maar als haar eerdere boeken net zo spannend zijn als dit boek, dan heb ik nog heel wat aangename uurtjes lezen voor de boeg. Dit boek is niet weg te leggen! Het boek vond ik minnetjes, maar verwijzingen naar iets als de boeken van Henoch fascineert me. Zoals de verwijzingen van Dan Brown me fascineerden. En me enorm kwaad maakten en me in de maling genomen voelde, al is het plaatsvervangend omdat ik zelf niet meer geloof. Maar gelovigen zijn en worden nog steeds gigantisch onwetend gehouden en gewoonweg bedrogen. En het gaat hier niet om mensen die op eigen gewin uit zijn, maar om mensen die hun spirituele waarden zo hoog stellen dat ze er hun leven voor geven/gegeven hebben. Het is schandalig hoe kerkelijke leiders met de geschiedenis, met de feiten omgaan. Maar het is absoluut onbevattelijk dat er nog zoveel waarlijk intelligente mensen zijn die er bewust voor kiezen hun kop in het zand te steken zodat hun geloof onbezoedeld blijft. |
Natascha Gerson - De zielen van Midgard |
||||||
Van de achterflap: De Ethiopische politieke vluchtelingen Mati en Solomon denken dat ze met hun komst naar Nederland in het veiligste land ter wereld terecht zijn gekomen, totdat ze, in oktober 1992, bijna een vliegtuigop hun hoofd krijgen. Op zoek naar toedracht en gevolgen van de Bijlmerramp moeten ze ervaren dat ook in het democratische Nederland het najagen van de waarheid persoonlijk gevaar kan opleveren. De televisie voedt de jonge bijstandsmoeder Nadine dagelijks met verhalen over de teloorgangvan het milieu, over kindermoord en familiedrama’s. Samen met haar dementerende overgrootmoeder, ooit voor de nazi’s uit Duitsland gevlucht en overal een complot achter vermoedend, raakt ze geobsedeerd door de excessen van de reality-tv. Ze leeft in de ban van de Angst. Vincent de Keyser, de Bedenker, is een gevierde house-dj die langzamerhand walgt van het publiek dat hij zelf heeft opgevoed om niets meer schokkend te vinden en dat zich, in trance voor zijn altaar bewegend, aan de wereld onttrekt. Hij gaat op zoek naar een filosofie die de zaken weer ten goede kan keren en vindt die bij de familie Elderbach, een wereldvreemd gezin dat net hun vader begraven heeft op het erf van hun Drentse boerderij. Zij zijn de laatste aanhangers van de strenge Profeet Arnzer die lang geleden het jaar 1997 had aangemerkt als het keerpunt in de geschiedenis der mensheid. Ik vond De Zielen van Midgard een heel verfrissend boek. Zoiets ben ik niet gewend binnen de Nederlandse literatuur. Nu eens geen autobiografie, geen gezeur over allerlei gevoelentjes of relaties. Er zou geen emotie in het boek zitten. Nou voor mij wel hoor. De Bijlmerramp heeft me toen die plaatsvond minder aangegrepen dan nu ik erover las. |
Van Gennep Amsterdam 1997 |
Ik heb ook genoten van absurde dingen als de bevroren pis die uit een vliegtuig valt. Ik heb me laten vertellen dat die groene vloeistof er nu juist voor dient dat pis niet bevroren raakt, maar dat maakt me verder niets uit. Het was te mooi om die piseter van een Jacob op die manier aan zijn eind te laten komen. Niet alle zegen komt van boven, dat is duidelijk. Ook van andere details, zoals de lege Renniestrips op de wc wanneer de Koningin weer eens in het restaurant is geweest. Een ander kritiekpunt was dat de personages vrij stereotiep neergezet zijn als ‘people of the nineties’. Dat is ook wel zo, maar je zou ze wel zo kunnen tegenkomen. Ik ben ervan overtuigd dat de schrijfster oprecht begaan is met het lot van vluchtelingen en op zoek is naar een betere wereld. Dat het boek ook nog ergens over gaat, zeg maar een boodschap heeft, vond ik ook er ook mooi aan. De leer van die profeet Arnzer is natuurlijk helemaal belachelijk, maar denk eens aan Giethoorn. Eigenlijk wordt iedere fanatieke vorm van religie waarin een mens zelf niet meer denkt op de hak genomen. Ook dat vind ik eigentijds, zoveel mensen zijn op zoek naar nieuwe waarden en normen. Een leven gericht op de disco, kleding en drugs voldoet toch niet op den duur. Gisteren nog was er op het journaal het item over de Bijlmerramp. Het dossier is gesloten, er volgt geen verder onderzoek. Schandalig, iedereen weet dat er iets niet in orde was met die lading. Welke belangen staan hier op het spel? Eigentijdser kan niet. En de geesten ... ik hou er nog steeds van. Ik heb geprobeerd me er iets realistisch bij voor te stellen. Van een vlieg die maar steeds om me heen bleef hangen vroeg ik me af wiens ziel daarin zat. Of ik probeerde een ‘innerlijke stem’ te horen. Waarom? Misschien ook alleen maar omdat ik als niet-gelovige graag ergens houvast aan heb. Het is niet gelukt, maar daarom vind ik het wel leuk om (bijna) te geloven dat zoiets kan. |
Natalia Ginzburg – Le piccole vertú |
||||||
Omdat ik naar Venetië zou gaan, begon in ik Le piccole vertú (in het Nederlands vertaald als De kleine deugden) van Natalia Ginzburg. Het boek bevat wel 20 pagina’s voorwerk: over de schrijfster, over dit en ander werk van haar hand en nog meer. Die heb ik ongelezen gelaten. Te moeilijk Italiaans voor mij en in dat priegellettertje waarin het gezet is, al helemaal. De eerste schets is getiteld Inverno (winter) in Abruzzo. Het speelt in de tijd van het fascisme en het is voor het communistische gezin Ginzburg te gevaarlijk om in Rome te blijven. Het barre klimaat en de moeite die het kost om zich aan te passen aan de gewoonten in deze kleine gemeenschap, doet het gezin hevig terug-verlangen naar de ‘bewoonde’ wereld. Pas als Natalia’s man, eenmaal terug in Rome, in de gevangenis sterft (1943), beseft Natalia dat de in Abruzzo doorgebrachte tijd, de beste tijd van hun leven was. Een andere mooie schets is getiteld: Ritratto d’un amico (Portret van een vriend). Het vertelt het verhaal van een jeugdvriend. Een dichter, een harde werker, een intelligente, maar gesloten persoonlijkheid. Hij koos een snikhete dag in augustus en een bar dichtbij het station uit om te sterven. Dan volgen twee schetsen die zich afspelen in Engeland. Natalia steekt er de loftrompet over én beklaagt het land tegelijkertijd. Het zijn grappige observaties die ze doet. Ze vindt het een mooi melancholiek land. Maar de stations zijn afgrijselijk en de buitenwijken nog erger. |
Einaudi 1962, 1998
|
Het kleurengebruik in de stad is geheel volgens een vooropgesteld plan en dat maakt het voor Natalia droevig. Ze noemt de Engelsen fantasieloos: ze kleden zich allemaal hetzelfde. Met uitzondering van oudere vrouwen die ’s avonds uitgaan: die zijn geverfd en uitgedost als pauwen. Italiaanse ouders sturen hun pubers graag naar Engeland in de overtuiging dat ze daar zullen veranderen. Maar volgens Natalia is een Engeland een land waar iemand altijd precies hetzelfde blijft als ie was. En zelfs leren die Italiaanse kinderen er geen woord Engels! De laatste schets van deel I beschrijft uitgebreid in hoeverre Natalia en Leone Ginzburg in letterlijk alle opzichten elkaars tegenpolen vormen. Deel II begint dan met Il figlio dell’uomo (de zoon van de mens). Zij vertelt daarin dat je van 20 jaar fascisme en oorlog niet zo maar geneest. De taal van boeken is bitter en gewelddadig geworden. Het enige voordeel is dat de jongere generatie niet meer kan liegen en leugens ook niet langer accepteert. De ouderen nog wel, die kunnen nog liegen. Maar als je je kinderen ’s nachts wakker hebt moeten maken en alles wat je hebt, hebt moeten achterlaten, geloof je niet meer in sprookjes. Midden in een schets over haar eigen schrijverschap ben ik opgehouden met lezen. We gingen naar Venetië. Heb ik nog wat tegoed voor een volgend tripje naar Italië.
|
Arnon Grunberg - Onze Oom |
||||||
De moordenaar van Lina Siñani Huanca's ouders kon zelf geen kinderen krijgen, daarom besloot hij Lina Siñani Huanca te adopteren. Zo luidt de eerste zin uit het boek Onze Oom van Arnon Grunberg. Deze moordenaar is de majoor, hoofdpersoon uit de eerste delen van het boek. Het is zijn taak om van subversieve activiteiten verdachte personen op te pakken en op transport te zetten naar de gevangenis. Door paniek bij ongetrainde soldaten vallen er deze keer doden. Dat er ook een kind in huis was, wist de majoor niet. Het makkelijkst zou zijn ook het kind te doden, maar op het moment dat de majoor haar zwarte vlechten ziet, wil hij niets liever dan voor haar zorgen. Hij denkt er ook zijn vrouw een groot plezier mee te doen, maar dat valt vies tegen. ‘Als je niet op commando van iemand kunt houden, kun je niet houden van iemand,’ fluisterde hij. ‘Als je kunt doden op commando, dan kun je ook liefhebben op commando. Gevoelens hebben er niets mee te maken.’ Dat is de mening van de majoor. Lina is inmiddels weggevlucht bij de liefdeloze Paloma. Zij gaat op zoek naar haar voormalig ouderlijk huis. Ze wordt opgenomen door een straatbende, gaat om geld bedelend bussen in en vindt ten slotte haar huis. Daar woont nu een ander gezin. De man raadt haar aan naar het bureau voor relocatie van burgers te gaan. Ook daar wordt ze weer door iemand meegenomen die haar afzet bij een vrouwenhuis. Vandaaruit wordt ze op transport gezet naar het Noorden en bij een mijnwerkersgezin geplaatst. In deel 4, de bevruchting, werkt Lina nog steeds in de mijn. Ze heeft het er naar haar zin. Een van de mannen vertelt haar over De Dirigent, de leider van de opstandelingenbeweging. Maar dan moet ze op de kinderen van andere mijnwerkers passen omdat haar verschijning in de mijn de werkers afleidt. Op een dag vindt Lina een oude krant. Daarin staan lijsten met namen van overledenen. Haar ouders staan erbij. Zijzelf ook. Ze is een levende dode. In het laatste deel, ons bloed, is Lina een oude vrouw. Ze geeft een interview aan iemand die zo dicht mogelijk bij het gevaar, bij de vernietiging, bij de dood wil komen. Lina blijkt een beruchte huurmoordenaar te zijn geworden. Een cliënt heeft wel eens gevraagd waarom ze niet pensioen ging. Maar voor Lina is het een test. En je moet jezelf blijven testen. |
Lebowski, 2008
|
Tot zover het verhaal. Ik vond het een boeiend rotboek. Als ik er een kleur aan zou moeten geven, zou het de kleur bruin zijn. Het bruin van het fascisme, het bruin van niet zelf denken, het bruin van bevelen opvolgen. Erg veel humor of relativering zit er niet in. Dat zou ik bij Grunberg wel verwachten. Aan de andere kant, leent het onderwerp zich daar waarschijnlijk niet echt voor. Maar 639 pagina’s wordt dan ook figuurlijk zwaar te behappen. Dat de majoor, in wiens hoofd je gekropen bent, opeens niet meer terugkeert, is wel realistisch, maar niet prettig. En dan Lina? Ze zei nooit veel, ik heb ook niet het gevoel haar te hebben kennen geleerd. Wel mededogen met het meisje Lina met wie zoveel gesold is.
|