| |
Dit boek las ik omdat enkele boekgrrls er zo om moesten lachen en ik na veel serieus werk ook wel zin had om te lachen. Gelachen heb ik, maar dat niet alleen. Het boek gaat ook nog ergens over.
Het huwelijk van Georgie is over. De aanleiding was iets onbenulligs als het ophangen van een tandenborstelhouder. Georgie ziet zich nu genoodzaakt om op het eind van de dag afgeprijsde artikelen te kopen. Mrs Shapiro heeft daar meer ervaring in en gooit af en toe iets in haar karretje. Dat is het begin van een hechte vriendschap. Mrs Shapiro is een oudere, joodse dame die al het nodige heeft meegemaakt, maar desondanks een ongebreidelde levenslust tentoonspreidt. Haar advies aan Georgie: ‘When you see a good man, you must grebbit.’
Sinds die ontmoeting wordt Georgie vaak opgebeld door een in paniek geraakte Mrs Shapiro.
Dat is fijn voor Georgie, het geeft haar afleiding in haar verdriet om de vertrokken Rip.
Een andere manier om dit verdriet te verwerken, is het schrijven aan de roman The Splattered Heart, met ene Rick als boosdoener.
Daarnaast heeft ze een thuiswerkbaan in on line handelstijdschriften, met als specialisatie lijmsoorten.
En dan nog een dochter met wie ze veel te weinig contact heeft en een periodiek thuiswonende zoon die zich ernstig zorgen maakt over Armageddon, het einde van de wereld, Bin Laden en zelfs Prins Charles.
Het boek zit vol met slapstickachtige scènes die erom schreeuwen verfilmd te worden. Het begint meteen al met de uitnodiging voor een diner bij Mrs Shapiro. Ze woont in een prachtig, maar vervallen huis. In en rond het huis lopen de nodige katten. Het stinkt naar kattenpis, het is muf, bedompt en smerig. Vóór het eten al loopt Georgie te kokhalzen. De vis, die al lang over de uiterste verkoopdatum is, doet daar geen goed aan.
In het huis hangt een foto van Mrs Shapiro’s mooie echtgenoot Arti, een violist. Mondjesmaat vertelt Mrs Shapiro over diens verleden.
Op een dag belt Mrs Shapiro haar op vanuit het ziekenhuis. Ze heeft haar pols gebroken. Georgie moet op zoek naar papieren die de identiteit van Mrs Shapiro kunnen bevestigen én voor de poezen zorgen natuurlijk.
Wat dan volgt is een verhaal waarin Mrs Shapiro niet blijkt te zijn die ze zegt te zijn. Een verhaal over kwaadwillende sociaal werkers en een als opvanghuis vermomde gevangenis. Een verhaal over malafide makelaarspraktijken. Een verhaal over een liefdevolle sociaal-werkster, over een Arabische klusjesman en zijn onhandige neven, en wat al niet meer.
Langzamerhand komt Georgie achter de waarheid over het leven van Mrs Shapiro. Ze kan haar ook redden van ‘overheidszorg’. Min of meer toevallig laat ze twee Arabieren in het huis van Mrs Shapiro wonen tegen het verrichten van noodzakelijke klussen. De komst van Arti’s zoon Chaim dreigt deze vreedzame samenleving te verstoren. Maar ook dat komt uiteindelijk in orde, al is niet iedereen daarvan overtuigd:
‘And if the Arabs must stay, maybe we can divide the house between us. They keep the top part of the house, and we stay in our part.’
‘Hm! Next you will build a wall,’ said Mr Ali drily. ‘Checkpoint on the stairs. Then you will steal more roomes for settlements.’ (p. 354)
En dat is natuurlijk het bijzondere van dit boek. Het maakt het zo hoopvol. Zolang je elkaar maar als mensen kunt zien. Lijm speelt daarin een sublieme rol. Er zijn veel hoofdstukken met lijmtitels, allemaal naadloos aansluitend op de inhoud van die hoofdstukken. Schroeven en pluggen zijn verouderd, voor letterlijk álles is er wel een lijm, óók voor tandenborstelhouders.
|
|
Penguin Books 2010, eerste druk 2009, 418 pp
|
|
Tegen het einde denkt Georgie: If you could get the human bonding right, maybe the other details – laws, bounderies, constitution – would all fall into place. It was just a case of finding the right adhesive for the adherends. Mercy. Forgiveness. If only it came in tubes.
Het is zo’n leuk boek om te lezen. Ter overtuiging een voorbeeld van een slapsticksituatie:
Georgie gooit een lamskarbonade naar Wonder Boy (de rotkat) om een vogel te redden. Wonder Boy schiet onder Nabeels voet. Nabeel draagt een schotel kippenvleugels en botst tegen Ishmail aan. Ishmail valt tegen de barbecue waardoor er overal hete kooltjes terechtkomen die de aanmaakolie uit de niet goed gesloten fles in de fik zet onder een open raam met een fladderend gordijn.
En hier een stukje waarom ik echt hardop moest lachen, tevens een heel klein stukje van Mrs Shapiro’s heerlijke accent, ook al staan hier dan ook niet haar ‘darlinks’en ‘I heff’s’ in. Plaats van handeling is een uitermate deprimerende ontvangstruimte in het ziekenhuis. Mrs Shapiro is nog een beetje huilerig over de situatie waarin ze zich bevindt.
‘Too many krankies in here.’ She sniffed. ‘So this husband — when he is finished mit the rembling, you think he is coming back?’
‘I don’t think so. I threw all his stuff in the skip.’ (afvalcontainer)
‘Bravo!’ She clapped her hands. ‘So what he said then?’
‘He said ...‘ (I put on a hoity-toity voice.) ‘.. . why are you being so childish, Georgie?’
She rocked back in her chair and shrieked with laughter.
‘This running-away husband is quite a schmuck, isn’t it?’
It was such a jolly, raucous laugh that I found myself laughing, too. Our laughter must have carried right down the ward, for a few minutes later the bonker lady came waltzing in to see what was going on, dancing around and lifting up the hem of her dressing gown to flaunt her new slippers. She winked at me, pulled a cigarette out of the pocket, and waved it under Mrs Shapiro’s nose.
Look what one of the porters give me. Mind, I ‘ad to drop my knickers down for ‘im in the lift. I says if yer give me the packet you can ‘ave yer wicked way wiv me. ‘E says no thanks, missis, I’ve seen better on the mortuary trolley.’
Mrs Shapiro let out another shriek, and that set the bonker lady off, cackling and waltzing around and flashing her appalling toenails, and that made me laugh some more, and even the sad drip lady managed a dribbly chuckle. We were all clutching our sides, screeching and hooting like a flock of mad geese, when the ward sister came along and ticked us off.
Ik voel me erg verbonden met deze hoofdpersoon/vertelster. Natuurlijk is ze op de hoogte van de problemen in het Midden-Oosten. Maar het zó uitzichtsloos dat ze zich er liever niet mee bezighoudt.
Hoe het óók zou kunnen:
Chaim en Mr Ali staat samen te koken en te ruziën.
‘Trouble with you Arabs,’ Chaim was saying, ‘is you always pick bad leaders.’
‘You jews put all the good ones in prison.’
They both looked as though they were enjoying themselves.
In het laatste hoofdstuk komt Georgie alle spelers tegen in het winkelcentrum. Het meisje dat eerder met een petitie stond om sinaasappels en avocado’s uit Israel te boycotten, staat nu handtekeningen te verzamelen om walvissen te redden:
I stop to sign their petition, though l’ve already signed it several times. The girl looks a bit sheepish, maybe thinking I despise her defection, but I just smile, because I understand now that everything — whales and dolphins, Palestinians and Jews, stray cats, rainforests, mansions and mining villages — they’re all interconnected, held together by some mysterious force — call it glue, if you like.
augustus 2010
| |
